Μια ηθοποιός που κατ' εμέ άδικα δεν πήρε κάποιο Oscar φέτος είναι η Vanessa Kirby και η ταινία Τα θραύσματα μιας γυναίκας (Pieces of a Woman) . 

Photo by Netflix

Πληροφορίες 

Photo by IMDb

Υπόθεση

Άποψη 

Photo by the Indian Express

Δεν μπορεί, θα στρώσει. Πόσες φορές το έχεις πει για πράγματα που σε ενοχλούν και συμβιβάζεσαι ή για εκείνα που δεν μπορείς να ελέγξεις; Για όλα αυτά μας μιλάει και η Λένα Μαντά στο αντίστοιχο βιβλίο. 

Οπισθόφυλλο 

Η άποψη μου 

Η βαθμολογία μου :  3,5 /5  

Οι αγαπημένες μου ιστορίες: 

Από την στιγμή που δημιουργείται η συνειδητοποίηση του "εγώ είμαι" , συμβαίνει μια ουσιαστική ρήξη του ατόμου με τον υπόλοιπο κόσμο. 

Το Εγώ στην συνέχεια αρχίζει να χτίζει και να στολίζει την Προσωπικότητα, η οποία ουσιαστικά αποτελεί την αντανάκλαση του Εγώ. Από αυτό το σημείο και έπειτα, το κάθε ον που έχει την συνείδηση της ύπαρξης του, διαγράφει ένα απόλυτα προσωπικό ταξίδι προς στον Εαυτό του και βιώνει την πραγματικότητα της ζωής σαν μια υποκειμενική πραγματικότητα, δηλαδή η ζωή μοιάζει σαν μια απόλυτα σχετική κατάσταση όπου είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε για πάντα τον κόσμο μέσα από τα δικά μας μάτια. Αυτή η προσωπική μας αλήθεια, μας συνοδεύει στη ζωή όπως μας συνοδεύει και η προσωπικότητα, σε σημείο που έχουμε συνηθίσει απόλυτα να ζούμε με αυτό τον υποκειμενικό τρόπο και δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε τι μπορεί να συμβαίνει στο κόσμο πέρα από την δική μας μονάδα.

Τι γίνεται όμως, όταν πρέπει να απαρνηθούμε το Εγώ για να μπορούμε να ζούμε με τους άλλους,για να μην μείνουμε μόνοι; Πως μπορεί να αποκατασταθεί η αρμονία μέσα σε μια κοινωνία που κατοικείται από πολλά και διαφορετικά Εγώ; Είναι κάτι τέτοιο εφικτό;

Φαντάζει πως υπο αυτές τις συνθήκες είναι σαν να περπατάμε όλοι σε παράλληλες γραμμές που δεν συναντιούνται ποτέ πέρα από κάποιες περιπτώσεις ουσιαστικής επικοινωνίας και ενσυναίσθησης, κάτι που ίσως το ονομάζουμε αγάπη.

Όλο αυτό το βάρος του εγωισμού που κουβαλάει ο άνθρωπος είναι ξεκάθαρο και στην κοινωνία που τον πλαισιώνει. Ο ανταγωνισμός είναι σχεδόν μάστιγα στην κοινωνία μας, ενώ παντού γύρω μας περιπλανιούνται οι ιδέες της επιτυχίας και της αποτυχίας, ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, όπως ας πούμε η ιδέα των γονιών για τα παιδιά τους. Γιατί θεωρούμε σε αυτή την κοινωνία, ότι ένας γονιός είναι περήφανος για το παιδί του, μόνο όταν αυτό επιτυγχάνει κάποιο κοινωνικό σκοπό; Φαίνεται λοιπόν, πως όλο αυτό δημιουργεί μια ένταση μέσα στο άτομο και έτσι κάθε μέρα δίνει μια μάχη με την αυτοεκτίμησή του, την οποία έχει συνδέσει άμεσα με την κοινωνική αναγνώριση. Η ζώη μοιάζει σαν μια αναμονή ενός μεγάλου γεγονότος, που θα δικαιώσει το άτομο, ξεχωρίζοντας το από τους όμοιους του, δηλαδή ένα γεγονός που θα επιβεβαιώσει αυτό που έχει μεγαλύτερη ανάγκη για επιβεβαίωση μέσα μας:" Εγώ είμαι και ακολουθώ ένα "μοναχικό" μονοπάτι" ή σε ελεύθερη μετάφραση "Είμαι ξεχωριστός". Η ματαιοδοξία αυτή κάνει τον άνθρωπο να ζει παίρνοντας πόζες για τα μάτια των άλλων, να επιλέγει στη ζωή του φαινόμενα και καταστάσεις που θα δικαιώσουν μέσα του την ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό. Στο κυνήγι ματαιόδοξων ονείρων, πολλοί βρίσκουν τον σκοπό στη ζωή που τους πάει παρακάτω, κυνηγώντας όμως ίσως μια "μεγάλη χείμαιρα".

Θέλω να κλείσω αυτό το άρθρο, αναλογιζόμενη αυτό: 

Η ευτυχία είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας, ή είναι μια εξωτερική συνθήκη;

Αν είσαι και εσύ σαν εμένα, δηλαδή με υγιή τρίχα μεν αλλά τόσο λεπτή που ο όγκος μαλλιών σου με τα ενυδατικά σαμπουάν πάει περίπατο, τότε διάβασε παρακάτω. Επίσης σου έχω και μια μικρή συμβουλή. 

 Μήπως πολλές φορές επιζητούμε την παρέα των άλλων για να αποφύγουμε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας; Μήπως χτίζουμε ολόκληρες σχέσεις πάνω σε αυτό που λέμε "φόβος της μοναξιάς" ; 

Είναι τελικά η ζωή μια μοναχική εμπειρία; Είναι η ευτυχία κάτι που μοιράζεσαι ή είναι μια καλή σχέση με τον εαυτό σου ;

Η κοινή μας εμπειρία μας λέει όμως ότι ένας άνθρωπος  υπάρχει ανάμεσα σε δυο κόσμους, στον εξωτερικό κόσμο και στο κόσμο που υπάρχει μέσα του.

 

Πολλοί πάλι λένε ότι ο εξωτερικός είναι μια αντανάκλαση του εσωτερικού, ενώ άλλοι ακόμα πιο τολμηροί υποστηρίζουν ότι ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση που δημιουργεί η φαντασία του εσωτερικού.

 Το Εγώ και η προσωπικότητα απομονώνουν το άτομο από την ολότητα του κόσμου, ένας άνθρωπος μπορεί να δει τα χέρια του αλλά όχι τα μάτια του, εκτός και αν κοιτάξει σε καθρέφτη. Πολλές φορές, μας δίνεται η αίσθηση ότι είμαστε η αντανάκλαση των άλλων.  Πολλές φορές, η μοναξιά μας οδηγεί σε μια περίεργη εσωτερική υποψία, ότι όλη μας η ζωή είναι μια παράσταση του Εαυτού μας σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες. Τέτοιες στιγμές, ένας άνθρωπος μπορεί να νιώσει μια αποτρόπαια μοναξιά, όπως επίσης την συνειδητοποίηση ότι ο καθένας μας κουβαλάει την ευθύνη της ύπαρξης του και της ελεύθερης βούλησης που φέρει, κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται τρομαχτικό. Ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος και εμείς μικροί και μπερδεμένοι. Καμιά φορά, δεν μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος της ίδιας μας την ύπαρξης και σπεύδουμε να το μοιραστούμε.


 Ένα κομμάτι μας σκέφτεται σε ατομικό επίπεδο, αλλά υπάρχει και ένα άλλο μέρος βαθιά μέσα μας που σκέφτεται σαν ανθρωπότητα, μια αόριστη συλλογική συνείδηση που μας κάνει κομμάτι αυτού του ποικιλόμορφου γίγνεσθαι. 

Και άλλωστε είναι αλήθεια πως μοιραζόμαστε πολλά, όλοι εμείς σε αυτόν τον πλούσιο σε ζωή πλανήτη, άσχετα από το οτιδήποτε μας χωρίζει, η ανθρώπινη εμπειρία έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά, όπως το πάθος για ζωή και τον πόνο.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος της ασυνεννοησίας, όντας χαμένοι στη μετάφραση, παθιαζόμαστε με την Ιδέα της πραγματικής Ένωσης και χτίζουμε τα ιδανικά μας σε σχέση με τα ιδανικά των άλλων. Η πραγματική Ένωση υπάρχει, αλλά ξεκινά από την Ένωση με τον Εαυτό!

Υπάρχει ένας χώρος μέσα στο γκρι τοπίο της μοναξιάς, που κρύβει λαμπερούς θησαυρούς. Σε αυτόν τον χώρο έχουμε δώσει την ονομασία "Μοναχικότητα". Εκεί πιστεύεται ότι κρύβονται η αρετές της σχέσης μας με τον Εαυτό. Είναι σημαντικό να είμαστε αυτάρκεις και αυτόφωτοι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να καλλιεργήσουμε την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση και την συμπόνια. 

Μην φοβάστε την απραξία, όπως να μην φοβάστε να περνάτε χρόνο με τον εαυτό σας. Κάθε μέρα χτίζετε μια σχέση μαζί του. Να φέρεστε λοιπόν στον εαυτό σας, όπως θα φερόσασταν στο παιδί σας. Όποιος και αν είσαι που διαβάζεις αυτό το άρθρο, να ξέρεις πως αξίζεις το καλύτερο.

.Μπλε Φως.